11 Οκτωβρίου 2009

Σινεμά στο Πιάτο | Daios Food Bar Restaurant


Σινεμά στο Πιάτο:
Daios Food Bar Restaurant, 9 Οκτωβρίου 2009




Μου αρέσουν οι πολυαισθητικές εμπειρίες, γι' αυτό και τσίμπησα αμέσως μόλις έμαθα για το Σινεμά στο Πιάτο. [Note to self: Σαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα δεν γίνονται εσχάτως στη Θεσσαλονίκη; Τι συμβαίνει;]

Την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου, το πρόγραμμα προέβλεπε την ταινία Βασίλισσα Βικτώρια: Τα χρόνια της νιότης και δείπνο στο Daios Food Bar Restaurant (το Ιντεάλ, με το αρκετά πιο πρωτότυπο μενού, δεν είχε τραπέζια).

Για την ταινία δυστυχέστατα δεν έχω άποψη γιατί δεν πρόλαβα την προβολή (σνιφ, σνιφ!). Ωστόσο, έχω άποψη για το μενού, το οποίο και παραθέτω. Σε παρένθεση τα κρασιά που συνόδευαν κάθε πιάτο.


Chef: Γιάννης Παντζίκης

MENU

Σε συνεργασία με το Il Salumaio di Montenapoleone
Συνοδεία εκλεκτών κρασιών του «Κτήματος Χατζημιχάλη­­»

Μετ' εμποδίων πορεία προς τη βασιλική εξουσία.
Βραχάκια παρμεζάνας, prosciutto Salumaio di Montenapoleone, ελαφρώς τηγανισμένο ψωμάκι
Cuvée Maison Κτήμα Χατζημιχάλη 2004
Τοπικός οίνος Οπουντίας Λοκρίδος

Βασιλική οικογένεια. Εξουσία και ισορροπίες.
Φρέσκα λαζάνια σε ισορροπία με υπέροχη σάλτσα ραγού
Cuvée Maison Κτήμα Χατζημιχάλη 2004
Τοπικός Οίνος Οπουντίας Λοκρίδος

Δείπνο στο παλάτι
Σιγομαγειρεμένο τρυφερό μοσχαρίσιο κρέας, σάλτσα ντομάτας με baby πατάτες φούρνου και δεντρολίβανο.
Cabernet Sauvignon Κτήμα Χατζημιχάλη 2006
Τοπικός Οίνος Κοιλάδας Αταλάντης

Η γλυκιά συμβίωση της βασίλισσας Victoria με τον πρίγκηπα Albert
Λαχταριστή Panacotta με σάλτσα από μαύρα μούρα.
Moscato D' Asti DOCG Gancia


Με την πρώτη ματιά, το μενού μου φάνηκε χωρίς φαντασία. Ωστόσο, σε γενικές γραμμές, ήταν καλά εκτελεσμένο, με καλαίσθητη παρουσίαση και επιτυχή ισορροπία γεύσεων.

Στα βραχάκια παρμεζάνας με prosciutto και τηγανητά ψωμάκια, τα ψωμάκια ήταν το πιο πρωτότυπο στοιχείο: Είχαν σχήμα ρόμβου, ήταν κατάλευκα, στεγνά και κενά στο εσωτερικό τους. Παρ' ότι δεν συμπαθώ τα τηγανητά ψωμιά, τα συγκεκριμένα δεν ήταν καθόλου άσχημα. Το τυρί και το αλλαντικό ήταν καλά αλλά χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις.

Και ερχόμαστε στο κρασί, το μεγάλο φάουλ. Αν πήγαινε με το πιάτο; Δεν ξέρω. Ήταν σερβιρισμένο σε εντελώς λάθος θερμοκρασία, με αποτέλεσμα να αλλοιώνονται τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά του. Ποια ήταν αυτή η θερμοκρασία; Μα η γνωστή σε όλους «θερμοκρασία δωματίου».

Να το γράψω με κόκκινα γράμματα μπας και το εμπεδώσουν κάποιοι στην Ελλάδα: Όταν λέγεται ότι το κόκκινο κρασί σερβίρεται σε θερμοκρασία δωματίου, αυτό το δωμάτιο εννοείται ότι βρίσκεται σε γαλλικό πύργο χωρίς κεντρική θέρμανση και όχι σε ένα σύγχρονο σπίτι ή εστιατόριο, όπου η θερμοκρασία είναι τουλάχιστον 25ºC! Για να επιτευχθεί η επιθυμητή θερμοκρασία στο κόκκινο κρασί (συνήθως 12-18ºC, ανάλογα με το κρασί), συχνότατα χρειάζεται ψύξη (με τον σωστό τρόπο).


Τα κόκκινα κρασιά στο Daios βρίσκονταν αφημένα πάνω στον πάγκο του μπαρ, χωρίς οποιαδήποτε προσπάθεια να έρθουν στη σωστή θερμοκρασία. Όταν μάλιστα το επισήμανα αυτό στο προσωπικό, απλώς μου είπαν ευγενικά «σας ευχαριστούμε για την παρατήρηση». Περίμενα να διορθώσουν το λάθος τους αλλά φευ... Και το δεύτερο ποτήρι ήρθε στην ίδια απαράδεκτη θερμοκρασία. Ασυγχώρητο σφάλμα από έναν χώρο που υποτίθεται ότι πουλάει ποιότητα.

Τα φρέσκα λαζάνια ήταν νόστιμα. Το «υπέροχο» ραγού είχε όσο έπρεπε πολύπλοκη γεύση, όπου ξεχώριζε το μπαχάρι. Όμως δεν αντέχω να μη σχολιάσω ότι με ενοχλεί όταν η περιγραφή ενός πιάτου περιέχει αξιολογικές κρίσεις και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Θα ήθελα να κρίνω εγώ αν είναι «υπέροχο» και όχι να μου το πει ο σεφ, γκέγκε; Η παρουσίαση των λαζανιών ήταν χαριτωμένη καθώς είχαν τριγωνικό σχήμα και στην κορυφή τους ήταν μπηγμένο ένα κόκκινο, ημιδιαφανές «φτερό» (αποξηραμένη φλούδα τομάτας; Δεν είχε καμία ιδιαίτερη γεύση.)

Νόστιμο και τρυφερό ήταν και το μοσχάρι του κυρίως πιάτου. Ο συνοδός μου το βρήκε άριστο αλλά εγώ βρήκα τη γεύση του κάπως τετριμμένη, παρά τις ευχάριστες νότες δεντρολίβανου. Δεν μου πολυάρεσαν οι πατάτες: Έμοιαζαν περισσότερο με πατάτες ατμού παρά με ψητές και η γεύση τους θύμιζε μαζική εστίαση. Και αυτό το πιάτο κοσμείτο από το ίδιο κόκκινο φτερό (τι έγινε, στέρεψε η φαντασία στα διακοσμητικά;).

Και ερχόμαστε στο επιδόρπιο, ώστε να μπορέσω να τσιρίξω: Γιατί, chef μου, panacotta; Μας έχει βγει από τα αυτιά. Μέχρι και η ταβέρνα της θείας Σύρμως στο χωριό σερβίρει πανακότα και κρεμ μπριλέ. Εγώ θα επέλεγα ένα ωραίο semifreddo. Τέλος πάντων. Η panacotta είχε σωστή υφή και κρεμώδη, πλούσια γεύση. Η σάλτσα ήταν μάλλον αδιάφορη αλλά δεν αφαιρούσε από το τελικό αποτέλεσμα.

Αυτό, όμως, που καταευχαριστήθηκα ήταν το κρασί. Δεν είχα ξαναπιεί Moscato d' Asti και με εξέπληξε ευχάριστα: Ελαφρύ, ήπιο σε γλύκα και φυσαλίδες, με αρώματα φρούτων και λουλουδιών. Καμία σχέση με άλλους σιροποειδείς επιδόρπιους οίνους. Α, ναι, και ήταν σερβιρισμένο στη σωστή θερμοκρασία. (Πάλι καλά.)

Η εξυπηρέτηση στο εστιατόριο ήταν ευγενική και αποτελεσματική. (Αφήνω κατά μερος το ζήτημα με το κρασί.) Αν είχα να κάνω μια παρατήρηση, θα ήταν ότι δεν υπήρχε ικανός χρόνος μεταξύ των πιάτων. Μου αρέσει να απολαμβάνω το φαγητό μου με πιο αργούς ρυθμούς και όχι να νιώθω ότι βιάζονται να με διώξουν.

Σε γενικές γραμμές, θα είχαμε ευχαριστηθεί την έξοδο αν δεν υπήρχε το πρόβλημα με το κρασί που μας χάλασε λίγο το κέφι. Εκ των υστέρων μετανιώνω που δεν το έκανα θέμα, αλλά εκείνη την ώρα ήμουν πολύ κουρασμένη για να το κάνω.

Παρά τις ενστάσεις μου, η τιμή των 25€ κατ' άτομο κρίνεται άριστη σε σχέση με τα κρατούντα στην ελληνική εστίαση.

Άντε να δούμε πώς θα είναι η επόμενη βραδιά (αύριο, στο ArtO2).


3 σχόλια:

franchise me! είπε...

Keramidogata, τι ωραία που τα λες. Συμφωνώ απόλυτα στα σχόλια, και στον τρόπο σχολιασμό.
Μη χαθούμε

Keramidogata είπε...

Σας μερσώ για τα καλά σας λόγια. :-) Τώρα που βρεθήκαμε, δεν θα χαθούμε!

franchise me! είπε...

βλέπω σε πιάνουν και εσένα τα νεύρα σου με την πανακότα.
Στείλε μου ένα mail, food_bowl@hotmail.com