4 Σεπτεμβρίου 2008

Τα φαινόμενα απατούν...


via


Χθες έζησα κάτι που μου θύμησε την ταινία "The Matrix". Στην ταινία, λοιπόν, υπάρχει μια σκηνή όπου λένε στον Neo (τον υποδύεται ο Keanu Reeves)
ότι πρέπει να τον δει η Μάντις ("the Oracle") για να του πει αν είναι "The One". Στο άκουσμα της λέξης "Μάντις", στο μυαλό του θεατή (πιθανώς και του Neo) σχηματίζεται η εικόνα μιας αιθέριας, μυστηριώδους ύπαρξης που βρίσκεται σε κάποιο μαντείο και μέσα στο ημίφως μαντεύει τη μοίρα. Με έκπληξη και δυσπιστία, λοιπόν, διαπιστώνει ότι η Μάντις είναι μια μεσήλικη, χοντρούλα, μαύρη γυναίκα που φτιάχνει κουλουράκια.

Ε λοιπόν, κάτι ανάλογο μου συνέβη χθες. Επισκέφθηκα μια γυναίκα, για τη δουλειά της οποίας είχα ακούσει πολλά. Μόλις, όμως, μπήκα στον χώρο της, τρομοκρατήθηκα. Ήταν σαν να έμπαινα στο διαμέρισμα της μικροαστής φίλης της γιαγιάς μου:Μυρωδιά παλιού στον αέρα, έπιπλα 40 χρόνων, πορσελάνινα αγαλματίδια πάνω στον παλιoμοδίτικο μπουφέ. Και όταν αντίκρυσα τη γυναίκα αυτή, την πέρασα για τη μαμά της. Αντί για μια σβέλτη, νέα γυναίκα, βρέθηκα απέναντι σε μια 70χρονη γιαγιά με κόκκινα πεδιλάκια. Τα εργαλεία της δουλειάς της ήταν επίσης old-worldly.
Το κολλημένο μυαλό μου αρχικά αρνήθηκε το ενδεχόμενο η γυναίκα αυτή να είναι αυτό που αναζητώ. Μιάμιση ώρα αργότερα, την άκουγα με ενδιαφέρον και κουνούσα το κεφάλι καταφατικά. Είναι πολύ νωρίς να αποφανθώ αν η κυρία αυτή είναι "The One". Σίγουρα, όμως, ήταν ένα καλό μάθημα για μένα, ώστε να μάθω να μη βγάζω τόσο βιαστικά συμπεράσματα με βάση το φαίνεσθαι.

Τελικά, φαίνεται ότι έχω ακόμα πάρα πολύ δρόμο να διανύσω...