4 Σεπτεμβρίου 2008

Τα φαινόμενα απατούν...


via


Χθες έζησα κάτι που μου θύμησε την ταινία "The Matrix". Στην ταινία, λοιπόν, υπάρχει μια σκηνή όπου λένε στον Neo (τον υποδύεται ο Keanu Reeves)
ότι πρέπει να τον δει η Μάντις ("the Oracle") για να του πει αν είναι "The One". Στο άκουσμα της λέξης "Μάντις", στο μυαλό του θεατή (πιθανώς και του Neo) σχηματίζεται η εικόνα μιας αιθέριας, μυστηριώδους ύπαρξης που βρίσκεται σε κάποιο μαντείο και μέσα στο ημίφως μαντεύει τη μοίρα. Με έκπληξη και δυσπιστία, λοιπόν, διαπιστώνει ότι η Μάντις είναι μια μεσήλικη, χοντρούλα, μαύρη γυναίκα που φτιάχνει κουλουράκια.

Ε λοιπόν, κάτι ανάλογο μου συνέβη χθες. Επισκέφθηκα μια γυναίκα, για τη δουλειά της οποίας είχα ακούσει πολλά. Μόλις, όμως, μπήκα στον χώρο της, τρομοκρατήθηκα. Ήταν σαν να έμπαινα στο διαμέρισμα της μικροαστής φίλης της γιαγιάς μου:Μυρωδιά παλιού στον αέρα, έπιπλα 40 χρόνων, πορσελάνινα αγαλματίδια πάνω στον παλιoμοδίτικο μπουφέ. Και όταν αντίκρυσα τη γυναίκα αυτή, την πέρασα για τη μαμά της. Αντί για μια σβέλτη, νέα γυναίκα, βρέθηκα απέναντι σε μια 70χρονη γιαγιά με κόκκινα πεδιλάκια. Τα εργαλεία της δουλειάς της ήταν επίσης old-worldly.
Το κολλημένο μυαλό μου αρχικά αρνήθηκε το ενδεχόμενο η γυναίκα αυτή να είναι αυτό που αναζητώ. Μιάμιση ώρα αργότερα, την άκουγα με ενδιαφέρον και κουνούσα το κεφάλι καταφατικά. Είναι πολύ νωρίς να αποφανθώ αν η κυρία αυτή είναι "The One". Σίγουρα, όμως, ήταν ένα καλό μάθημα για μένα, ώστε να μάθω να μη βγάζω τόσο βιαστικά συμπεράσματα με βάση το φαίνεσθαι.

Τελικά, φαίνεται ότι έχω ακόμα πάρα πολύ δρόμο να διανύσω...

14 Μαΐου 2008

Oscar Niemeyer: Ο γηραιότερος εν ζωή εκπρόσωπος του μοντερνισμού




"I argue with myself. Inside, we are always at least two people. So when I draw, I have this very clever man who fights with me. He is a great guy. He loves the beach, women and the sea. He says he wants to live a simple life, fishing, but he knows a lot more than me about architecture. Sometimes I talk to him out loud when I'm alone at my drawing board. And somehow we come to conclusions about what a new building wants to be, what it has to be. The drawings appear. I write a text to go with them, and read it back to make sure it makes sense, common sense. If not, I have another argument with myself, and produce a new drawing. When this reads clearly and simply, there you have the building. This is it. Nothing more." via

Έτσι απλά περιγράφει ο αιωνόβιος Oscar Niemeyer τη δημιουργική του διαδικασία.


Πώς είναι άραγε να έχεις την ευκαιρία να σχεδιάζεις επί 70 συναπτά έτη;
Πόσο αλλάζει η ματιά και η γραμμή σου;
Συνεχίζεις να πιστεύεις ειλικρινά στο μοντέρνο κίνημα;
Πώς διατηρείς τον ενθουσιασμό σου για δημιουργία;

Η σχέση χρόνου και αρχιτεκτονικής είναι τόσο συνθετη...

Ο Niemeyer είπε σχετικά:
"When people ask me if I take pleasure in the idea of someone looking at my buildings in the future, I tell them that this person will vanish, too. Everything has a beginning and an end. You. Me. Architecture. We must try to do the best we can, but must remain modest. Nothing lasts for very long."

Ακόμα κι αν τα πρόσφατα έργα του Niemeyer δεν είναι της ίδιας ποιότητας με τα παλαιότερα,
όπως ορισμένοι επισημαίνουν, δεν μπορείς παρά να θαυμάζεις αυτόν τον ζωντανό θρύλο του μοντέρνου κινήματος.

16 Φεβρουαρίου 2008

FROZEN GRAND CENTRAL



Αφότου ανακάλυψα το Improv Everywhere, μου έχει γίνει εμμονή: Τι αντίστοιχες "σκηνές χάους και χαράς" θα μπορούσαμε να κάνουμε στη Θεσσαλονίκη; Πώς θα αντιδρούσε ο κόσμος δεδομένης της έλλειψης χιούμορ που μας χαρακτηρίζει; Θα έβρισκα αρκετούς εθελοντές ("agents");

Παρ' ότι οι ίδιοι λένε ότι απλώς οργανώνουν σκηνές χάους και χαράς σε δημόσιους χώρους, εγώ το βλέπω ως διασταύρωση εικαστικού δρώμενου, φάρσας και κοινωνικού πειράματος.

Ωραίο και το
No Pants 2k8. Άραγε οι Έλληνες θα ήταν λιγότερο ανεκτικοί από τους (υποτίθεται μπλαζέ και αδιάφορους) νεοϋορκέζους; Πόσες Ελληνίδες θα ήταν πρόθυμες να αποκαλύψουν βρακάκια με βολάν στο μετρό;

Μούμπλε μούμπλε...

Πάντως, ουκ εά με καθεύδειν.