16 Οκτωβρίου 2016

Six ans après

(Μόνο έξι; Θα ορκιζόμουν ότι είναι περισσότερα.)

Πάνε 6 χρόνια από τότε που αυτό το ιστολόγιο ξεκίνησε να λειτουργεί. Και 4 χρόνια από την τελευταία ανάρτηση.

Νιώθω σαν να πέρασε μια ολόκληρη ζωή έκτοτε.

Ή ίσως και να πέρασε.

Άλλαξα τρεις δουλειές (χονδρικά: δημιουργός, έμπορος, υπάλληλος)· έχασα όλες μου τις οικονομίες, βυθίστηκα στα χρέη και ξαναστάθηκα στα πόδια μου (κουτσά-στραβά)· άλλαξα τέσσερις φορές σπίτι· πήρα διαζύγιο· έχασα τη γονική μέριμνα των τριών γάτων μου· ξαναπαντρεύτηκα· έγινα μητέρα· έκλαψα και γέλασα όπως ποτέ άλλοτε· επαναπροσδιόρισα τις προτεραιότητες και τις προσδοκίες μου από τη ζωή· και τελικά σταμάτησα να ψάχνω το νόημα της ζωής με τον τρόπο που το έκανα παλιά.

Μέσα σε όλα αυτά, σταμάτησα να γράφω εδώ. Έτσι κι αλλιώς, σταμάτησα να κυκλοφορώ, να ταξιδεύω, να τρώω έξω, να πίνω καλό κρασί και να κάνω όλα αυτά για τα οποία έγραφα εδώ. Η ζωή μου έγινε πιο εσωστρεφής--χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό.

Στο μεταξύ, το Διαδίκτυο γέμισε bloggers και άλλες περσόνες που γράφουν, ενώ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν πλέον κομμάτι της ζωής μας και πλατφόρμα για τον κάθε πικραμένο. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να γράφω χωρίς να έχω κάτι να πω ή ανθρώπους που ενδιαφέρονται να με διαβάσουν.

Μου λείπει, βέβαια, το γράψιμο, οπότε ετοιμάζομαι για άλλα σχέδια και projects, πιο κοντά σε αυτό που είμαι πλέον σήμερα.

Ωστόσο, η Κεραμιδόγατα δεν έχει πεθάνει ακόμα. Σαν πραγματική γάτα, είναι εφτάψυχη. Προς το παρόν κρύβεται μέσα σε χαραμάδες και περιμένει να δει αν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή για να βγει στον ήλιο.

Στο μεταξύ, παρακολουθεί με τα μάτια ορθάνοιχτα και τα αυτιά τεντωμένα.