Κεραμιδόγατα 2.0

Όπως έγραφα και σε προηγούμενη ανάρτηση, η ζωή μου έχει αλλάξει τα μάλα σε σχέση με την εποχή που ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο. Ωστόσο, η Κεραμιδόγατα παραμένει κατά βάση Κεραμιδόγατα: Συνεχίζει να αγαπά το καλό φαγητό και ποτό (απλώς πλέον τα απολαμβάνει κυρίως εντός της οικίας), τα ταξίδια (λιγότερα αλλά επιτέλους ξανάρχισαν!), τα βιβλία (όσο προλαβαίνει να διαβάζει πια), τον κινηματογράφο και τις καλές τηλεοπτικές σειρές (εντάξει, θα είμαι ειλικρινής, από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου μόνο House of Cards και 3-4 επεισόδια The Crown έχω δει, ταινία ούτε καν τρέιλερ!), το περπάτημα και η εξερεύνηση (πλέον συνήθως με ένα παιδικό καρότσι ή ποδηλατάκι αλλά ΟΚ).

Η Κεραμιδόγατα πέθανε, ζήτω η Κεραμιδόγατα!

Ο αναρτήσεις πλέον δεν θα εστιάζουν τόσο στο «έξω» αλλά στο «μέσα», με κάθε έννοια. Είπαμε, η ζωή έχει διάφορες φάσεις και απαιτεί προσαρμοστικότητα. (Βέβαια όποιος περιμένει από την Κεραμιδόγατα να βάλει φακιόλι και να δίνει μαθήματα οικιακής οικονομίας και ανατροφής παιδιών, καλύτερα να πάει σε καμιά μαμαδοομάδα στο Facebook γιατί εδώ θα απογοητευτεί. Σαφώς και έχω ισχυρές απόψεις για την ανατροφή παιδιών αλλά δεν νομίζω ότι ενδιαφέρουν κανέναν. Επίσης, αν εξαιρέσουμε το μαγείρεμα, σιχαίνομαι τη φροντίδα του σπιτιού και το κάνω μόνο επειδή--προς το παρόν τουλάχιστον--δεν μπορώ να προσλάβω μόνιμα butler και οικονόμο ή έστω οικιακή βοηθό επί καθημερινής βάσης. A girl can dream, right?)

(Επόμενος στόχος: Ανανέωση της εμφάνισης του ιστολογίου.)

* Τρελό κάψιμο το Alley Cat, παρεμπιπτόντως. Πού το θυμήθηκα ε; Αν το έχεις παίξει κάποτε είσαι ΠΟΛΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ (και παλιοσειρούλα!). 

Παρόλες

Ξεκίνησα να γράψω μια νέα ανάρτηση.

Έσβησα πολλές φορές την πρώτη σειρά. 

Όχι γιατί δεν έχω τι να πω. Έχω πολλές "κουβέντες στοιβαγμένες μέσα μου" που λέει και ο Καβάφης. 

Αλλά αναρωτιέμαι κατά πόσον έχουν λόγο να καταγραφούν εδώ--και να τις μοιραστώ με άλλους.

Πόσα δισεκατομμύρια λέξεις γράφονται άραγε κάθε μέρα; Και πόσα διαβάζονται; Μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό λέξεων, ο δικός μου ψίθυρος τι εξυπηρετεί πέρα από τη δική μου ψυχοθεραπεία;

Κουβέντες, κουβέντες, κουβέντες...

Και τελικά έγραψα και δημοσιεύω ακριβώς το είδος του κειμένου που θεωρώ άχρηστο: Αυτοαναφορικό, εσωστρεφές και κενό πληροφορίας! 

(Τουλάχιστον το τραγούδι είναι ωραίο.)

Six ans après

(Μόνο έξι; Θα ορκιζόμουν ότι είναι περισσότερα.)

Πάνε 6 χρόνια από τότε που αυτό το ιστολόγιο ξεκίνησε να λειτουργεί. Και 4 χρόνια από την τελευταία ανάρτηση.

Νιώθω σαν να πέρασε μια ολόκληρη ζωή έκτοτε.

Ή ίσως και να πέρασε.

Άλλαξα τρεις δουλειές (χονδρικά: δημιουργός, έμπορος, υπάλληλος)· έχασα όλες μου τις οικονομίες, βυθίστηκα στα χρέη και ξαναστάθηκα στα πόδια μου (κουτσά-στραβά)· άλλαξα τέσσερις φορές σπίτι· πήρα διαζύγιο· έχασα τη γονική μέριμνα των τριών γάτων μου· ξαναπαντρεύτηκα· έγινα μητέρα· έκλαψα και γέλασα όπως ποτέ άλλοτε· επαναπροσδιόρισα τις προτεραιότητες και τις προσδοκίες μου από τη ζωή· και τελικά σταμάτησα να ψάχνω το νόημα της ζωής με τον τρόπο που το έκανα παλιά.

Μέσα σε όλα αυτά, σταμάτησα να γράφω εδώ. Έτσι κι αλλιώς, σταμάτησα να κυκλοφορώ, να ταξιδεύω, να τρώω έξω, να πίνω καλό κρασί και να κάνω όλα αυτά για τα οποία έγραφα εδώ. Η ζωή μου έγινε πιο εσωστρεφής--χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό.

Στο μεταξύ, το Διαδίκτυο γέμισε bloggers και άλλες περσόνες που γράφουν, ενώ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν πλέον κομμάτι της ζωής μας και πλατφόρμα για τον κάθε πικραμένο. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να γράφω χωρίς να έχω κάτι να πω ή ανθρώπους που ενδιαφέρονται να με διαβάσουν.

Μου λείπει, βέβαια, το γράψιμο, οπότε ετοιμάζομαι για άλλα σχέδια και projects, πιο κοντά σε αυτό που είμαι πλέον σήμερα.

Ωστόσο, η Κεραμιδόγατα δεν έχει πεθάνει ακόμα. Σαν πραγματική γάτα, είναι εφτάψυχη. Προς το παρόν κρύβεται μέσα σε χαραμάδες και περιμένει να δει αν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή για να βγει στον ήλιο.

Στο μεταξύ, παρακολουθεί με τα μάτια ορθάνοιχτα και τα αυτιά τεντωμένα.

Όταν ideal δεν σημαίνει ιδανικό

Όταν κρίνω κάτι (είτε στη δουλειά μου είτε στην προσωπική μου ζωή) κατά κανόνα προσπαθώ να βρω και κάτι θετικό να επισημάνω, όσο αρνητικά κι αν είναι τα υπόλοιπα σχόλιά μου. Υπάρχουν, ωστόσο, μερικές φορές που δεν έχω σχεδόν τίποτα το θετικό να πω· ή που δεν έχω την παραμικρή διάθεση να ψάξω να βρω το θετικό.

Έτσι ένιωσα πριν από λίγες ημέρες που επισκέφτηκα το bistro «Ιντεάλ». Η όλη εμπειρία με έκανε να σκεφτώ ότι μερικά εστιατόριο απλώς δεν πρέπει να υπάρχουν.

Θα είμαι σύντομη (για τα δεδομένα μου) καθώς δεν έχω καθόλου κέφι να μπω σε πολλές λεπτομέρειες.

Ήταν η δεύτερη--και, αναμφίβολα, η τελευταία--φορα που επισκεπτόμουν το μαγαζί. Η πρώτη ήταν πριν από 3-4 χρόνια και επιεικώς τραγική: Άθλια εξυπηρέτηση, απαράδεκτο φαγητό, λάθος στον λογαριασμό, καμία συγγνώμη για το λάθος.

Όταν λοιπόν μου προτάθηκε νέα επίσκεψη στο μαγαζί, ήμουν πολύ διστακτική αλλά τελικά αποφάσισα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Αν μη τι άλλο, ήταν Τρίτη και ίσχυε μενού των 10€, οπότε τουλάχιστον η ζημιά δεν θα ήταν στην τσέπη μου.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι το τριτιάτικο μενού των 10€ δεν με βρίσκει σύμφωνη ως ιδέα: Πιθανότητα θα φας άσχημα, καθώς ένα τόσο φτηνό μενού απαιτεί φτηνά ή μπαγιάτικα υλικά. Αν παρ' ελπίδα φας καλά, ακόμα και με μερίδες ΧS, εύλογα θα υποθέσεις ότι σε κοροϊδεύουν τις άλλες μέρες που ανάλογο μενού έχει τουλάχιστον 20€ και άρα δεν θα ξαναπατήσεις. Lose-lose situation, δηλαδή.

Κλείνει η παρένθεση και ξαναγυρίζουμε στο Ιντεάλ: Δεν αισθάνθηκα καθόλου ευπρόσδεκτη. Ο ιδιοκτήτης ήταν επανειλημμένα αγενής και καθόλου εξυπηρετικός. Η σερβιτόρα ήταν αγχωμένη και ανεκπαίδευτη. Βίωσα ένα εντελώς διεκπεραιωτικό σέρβις με στόχο τα ευρουλάκια μου.

Κάποιοι από την παρέα είχαν έρθει νωρίτερα από τους άλλους και επί ένα 20λεπτο--μπορεί και ημίωρο--δεν τους έφεραν ούτε ένα ποτήρι νερό. Όταν τελικά ήρθαν όλοι  και παραγγείλαμε το φαγητό μας, η σερβιτόρα δεν ρώτησε αν θα πιούμε κάτι, γύρισε να φύγει και κάποιος από την παρέα τη σταμάτησε λέγοντας «εεεεμ, τι θα πιούμε;»!

Τι φάγαμε; Το μενού είχε μόνο πρώτο και κυρίως πιάτο. Ούτε καν ένα σοκολατάκι για επιδόρπιο. Υπήρχαν δύο επιλογές πρώτου (πράσινη σαλάτα ή σούπα καρότο) και άλλες δύο δεύτερου (χοιρινό με κάτι ή γλυκοπατάτα με σπανάκι, γάλα καρύδας και--νομίζω--κάρι).

Καροτόσουπα. Σε πρώτο πλάνο κείται το Βιτάμ.

 Η σούπα είχε απροσδιόριστη γεύση και δυσάρεστα χοντροκομμένη υφή. Το κλου, όμως, ήταν η κουταλιά Βιτάμ (!!!) που επέπλεε στην επιφάνεια. Ναι, Βιτάμ. I rest my case.

 
Το χοιρινό μας θύμισε φαγητό από δεξίωση γάμου σε κοσμικό κέντρο της κακιάς ώρας (βλ. και το ντεκόρ: Ρύζι και κλαράκι μαϊντανού). Η σάλτσα δεν είχε καμία διακριτή γεύση και το κρέας έμοιαζε σαν νερόβραστο. Το έδεσμα με σπανάκι και γλυκοπατάτα δεν το δοκίμασα αλλά ούτε αυτό εισέπραξε κολακευτικά σχόλια.

 
Οι φωτογραφίες μου είναι κακές αλλά το φαγητό ήταν χειρότερο. Αρκεί να αναφέρω ότι κανένας μας δεν κατάφερε να φάει όλο το φαγητό του. Και, όχι, δεν ήμασταν χορτάτοι ούτε οι μερίδες ήταν μεγάλες.

Το μαγαζί ήταν γεμάτο. Δεν καταλαβαίνω γιατί, εκτός αν όλοι έρχονταν πρώτη φορά λόγω του μενού των 10€. Επίσης, το κάπνισμα επιτρεπόταν ενώ ο εξαερισμό ήταν ανύπαρκτος, με αποτέλεσμα βγαίνοντας να αισθάνομαι και να μυρίζω σαν μετσοβόνε. Το χειρότερο ήταν ότι ο χώρος ήταν κυριολεκτικά κρύος, σαν να μην είχε καθόλου θέρμανση και αυτό σε μια από τις πιο κρύες βραδιές του χειμώνα.

Τι κρίμα για ένα μαγαζί σε τόσο κεντρικό σημείο, με συμπαθητική διακόσμηση και ευχάριστη μουσική...

Και, άντε, ας πω και κάτι πραγματικά θετικό: Μου αρέσουν τα χάρτινα γλυπτά του εικαστικού Άρι Στοΐδη στον εξωτερικό χώρο, κάτω από τα παράθυρα. Μόνο που ούτε τρώγονται ούτε πίνονται και τα απολαμβάνεις χωρίς να χρειάζεται να μπεις στο μαγαζί...

Π-box στη Θεσσαλονίκη

Στο νέο (για την πόλη μας) εστιατόριο Π-box βρέθηκα ένα απόγευμα που ήμουν λυσσασμένη από την πείνα. Η πείνα δεν είναι καλό πράγμα όταν δοκιμάζεις ένα καινούργιο εστιατόριο γιατί, ως γνωστόν, όταν πεινάς όλα σου φαίνονται ωραία. Πάντα; Εμ, μάλλον όχι.

Το Π-box είναι πνευματικό παιδί του Χριστόφορου Πέσκια και τα δύο πρώτα Π-bοx βρίσκονται στην Αθήνα. Το θεσσαλονικιώτικο είναι τόσο καινούργιο που δεν αναφέρεται καν στην ιστοσελίδα των εστιατορίων. Βρίσκεται, πάντως, στον 1ο όροφο του Notos Galleries και από τη μια πλευρά του "βλέπει" στο κατάστημα Public.

Η φιλοσοφία των Π-box θα μπορούσε να συνοψιστεί σε casual, χαλαρή και φιλική ατμόσφαιρα, επικοινωνία, απλά υλικά, ιδιαίτερες γεύσεις. Σύμφωνα με την παραπάνω ιστοσελίδα, "εμείς οι ίδιοι έχουμε απορρίψει τα χαοτικά μαγαζιά, τον μινιμαλισμό, τις απρόσωπες καταστάσεις."

Μπαίνοντας στον χώρο παρατηρεί κανείς τη λιτή αισθητική καθώς και τα στοιβασμένα στα ράφια προϊόντα: Ελληνικά και εισαγόμενα, από σάλτσα σόγιας και ρύζι carnaroli μέχρι σιροπιαστά από τη Μέση Ανατολή. Τα προϊόντα στα ράφια όχι μόνο είναι προς πώληση αλλά επίσης λειτουργούν ως αποθήκη του μαγαζιού: μπορεί να δείτε τον μάγειρα να βγαίνει από την κουζίνα και να παίρνει από τα ράφια ό,τι χρειάζεται.

Ο διάκοσμος είναι σε διακριτικά, γκριζωπά χρώματα. Σε κάποιους τοίχους είναι γραμμένες συνταγές. Όταν ο συνοδός μου και εγώ καθίσαμε στο τραπέζι, ο φωτισμός ήταν πολύ δυνατός, πράγμα που με ενόχλησε (γενικά, τα περισσότερα ελληνικά εστιατόρια χάνουν σε ατμόσφαιρα λόγω του έντονου φωτισμού). Ευτυχώς, κάπου στα μισά του γεύματος, κάποιος πάτησε το dimmer. (Ανακούφιση.) Επιλέξαμε να καθίσουμε στο βάθος δεξιά, δίπλα από το παράθυρο προς το Public. Το χάζι στο εσωτερικό του Public είχε πλάκα αλλά έδινε μια αίσθηση φτήνειας, σαν να βρίσκεσαι σε φαστφουντάδικο εμπορικού κέντρου.

Λίγο αφότου καθίσαμε, ήρθε στο τραπέζι ένα μπουκάλι νερό βρύσης και δύο ποτήρια. Το θεώρησα καλό σημάδι γιατί νευριάζω όταν μου φέρνουν στο τραπέζι πράγματα χωρίς να τα παραγγείλω (π.χ. εμφιαλωμένο νερό) και μετά τα χρεώνουν.

Ακολούθησαν οι κατάλογοι. Η κάρτα είχε αρκετή ποικιλία, οι συνδυασμοί των γεύσεων πρωτότυποι αλλά και οι τιμές ολίγον τσιμπημένες. Αναλυτικά το μενού εδώ.


Παραγγείλαμε ένα κοτόπουλο tandoori με σάλτσα γιαούρτι και φρέσκο κόλιανδρο (16€), μία φιλετάκια μοσχαρίσια με yakiniku sauce και αλμύρα (19€), μια σαλάτα με ρόκα, αχλάδι και dressing gorgonzola (9€). Τα κυρίως πιάτα με ψάρι φαίνονταν επίσης ενδιαφέροντα αλλά και τσουχτερά (25€). Παραγγείλαμε ακόμα δυο ποτήρια γαλλικό Sauvignon Blanc και, καθώς περιμέναμε να έρθει η παραγγελία μας, χαζεύαμε τον κόσμο μέσα στο Public.

Σε λίγο ήρθε το κρασί και ακολούθησαν η σαλάτα και τα φιλετάκια.

Η σαλάτα ήταν συμπαθητική αλλά αξιολησμόνητη. Ξεχώριζαν τα αρωματικά, ελαφρά καβουρντισμένα καρύδια ενώ η σάλτσα gorgonzola ήταν σχεδον άγευστη.

Τα φιλετάκια, όμως, ήταν εξαιρετικά: Ψημένα όσο έπρεπε (ροζ μέσα), με σάλτσα αλμυρή, πικάντικη και umami ταυτόχρονα. Ωραία ήταν και τα χόρτα.

Το κοτόπουλο δεν είχε έρθει μαζί με τη σαλάτα και τα φιλετάκια. Περιμέναμε ότι θα ερχόταν αμέσως μετά. Δεν ήρθε. Φάγαμε τη σαλάτα και τα φιλετάκια. Αναρωτηθήκαμε αν το κοτόπουλο ξεχάστηκε. Το είδαμε γραμμένο στην απόδειξη, άρα απλώς αργούσε. Παρατηρήσαμε ότι και σε άλλα τραπέζια άργησαν οι παραγγελίες. Τελικά, το κοτόπουλο ήρθε και η σερβιτόρα ζήτησε ψιλοαδιάφορα συγγνώμη που όλα ήρθαν καθυστερημένα. Βέβαια, το πρόβλημα δεν ήταν η καθυστέρηση γενικώς αλλά το γεγονός ότι θεώρησαν φυσικό ο ένας στο τραπέζι να τρώει και ο άλλος να κοιτάζει. Θα περίμενα από ένα εστιατόριο αυτού του επιπέδου αν μη τι άλλο να φέρνει τα πιάτα με σωστό timing. Το σέρβις γενικά ήταν λίγο αποσυντονισμένο και αμήχανο.

Δυστυχώς το κοτόπουλο ήρθε και δεν έλεγε πολλά. Η σάλτσα θύμιζε λίγο μόνο tandoori ενώ ο πουρές ήταν πικρός, σαν από πράσινες πατάτες.

Για να τελειώσουμε το γεύμα σε θετική και γλυκιά νότα, παραγγείλαμε επιδόρπιο: Μαρέγκα με κρέμα καρύδας και φράουλες (8€) και τάρτα με σοκολάτα gianduja με παγωτό βανίλια (8€). (Ναι, το ομολογώ, είναι αδύνατο να αντισταθώ στη λέξη "gianduja".)

Κάναμε πολύ καλά που πήραμε τα γλυκά γιατί ήταν πραγματικά πολύ ωραία, τόσο σε επίπεδο γεύσεων όσο και υφών. Μου άρεσαν ιδιαίτερα η πεντανόστιμη κρέμα ανάμεσα στις μαρέγκες και η λεπτή, μπισκοτοειδής ζύμη της τάρτας.

Θα ξαναπάω στο P-box; Μάλλον ναι. Θα ήθελα να δοκιμάσω κι άλλα πιάτα αλλά με αυτές τις τιμές, δεν θα το κάνω σύντομα.

Σε σχέση με κάποια άλλα, αρκετά ακριβά εστιατόρια που έχουν πολύ χαμηλότερου επιπέδου κουζίνα, οι τιμές δεν είναι αστρονομικές. Ωστόσο, στην Ελλάδα του Μνημονίου, φοβάμαι ότι δεν είναι πολλοί αυτοί που έχουν την άνεση να απολαμβάνουν συχνά το "casual dining" του P-box.

Τέλος εποχής για το El Bulli

Τέλος εποχής για το El Bulli. Το τελευταίο γεύμα σερβιρίστηκε στις 30 Ιουλίου 2011.

Υπό την ηγεσία του Ferran Adrià, το El Bulli είχε καταφέρει να θεωρείται το εστιατόριο με τη μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως. Τα πιάτα του εστιατορίου δεν ήταν απλώς φαγητό αλλά κατάφερναν να εκπλήσσουν, να γοητεύουν και να συγκλονίζουν. 


Παρά την αναμφισβήτητη επιτυχία του εστιατορίου, ο Adrià έκρινε ότι το El Bulli έκανε τον κύκλο του και ο ίδιος έπρεπε να αναλάβει νέες προκλήσεις.


Ανυπομονώ να δω με τι νέο θα καταπιαστεί ο αεικίνητος σεφ αλλά ταυτόχρονα λυπάμαι που δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ το El Bulli, παρόλο που είχα σκοπό να το κάνω.




Ας παρηγορηθούμε με μια ματιά στα παρασκήνια του εστιατορίου, μέσα από το ντοκιμαντέρ EL BULLI: COOKING IN PROGRESS.

Ταξιδεύοντας με Ryanair // 10+1 tips

Ο κύριος; Michael O' Leary, CEO της Ryanair

Η Ryanair πετάει πλέον από και προς Θεσσαλονίκη: Να το πανηγυρίσουμε;


Για τη Ryanair είχα ακούσει πριν από καμιά δεκαετία όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου σε χώρα του ευρωπαϊκού βορρά. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, τη φίλη που μου έλεγε ότι τη συνέφερε καλύτερα να αγοράσει καινούργιο εισιτήριο έναντι μίας λίρας Αγγλίας παρά να αλλάξει αυτό που ήδη είχε. Μία λίρα;! Δηλαδή, σχεδόν τζάμπα...


Όταν κανείς ακούει τόσο φτηνές τιμές, πρέπει αμέσως να αναζητήσει τη λούμπα: Υπάρχουν κάποιες «λεπτομέρειες» που πρέπει να προσέξει ο ταξιδιώτης γιατί αλλιώς θα βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Ως γενικό κανόνα, θα είχα να πω ότι η Ryanair αξίζει αν το βασικό ναύλο είναι πραγματικά πολύ φτηνότερο από αυτό άλλων αεροπορικών.


Η Ryanair θεωρείται από πολλούς η πιο μισητή αεροπορική εταιρία εξαιτίας διαφόρων πρακτικών της που πηγάζουν από το επιχειρηματικό μοντέλο που ακολουθεί. Κάποιες πρακτικές φαίνονται μεν άσχημες, π.χ. η χρέωση 2€ ανά εισιτήριο για έξοδα καθυστερήσεων (EU 261 levy), αλλά στην πραγματικότα απλώς η Ryanair εμφανίζει ως χωριστό κονδύλι αυτό που οι άλλες εταιρίες ενσωματώνουν στο βασικό ναύλο. Ωστόσο άλλες πρακτικές είναι δύσκολο να τις χωνέψεις, όπως η πρόθεσή της να εγκαταστήσει στα αεροπλάνα τουαλέτες με κερματοδέκτες! (Εκτός κι αν πρόκειται για άλλη μια...ενδιαφέρουσα προσέγγιση του τμήματος δημοσίων σχέσεων της εταιρίας.)

Παρόλαυτα, είναι γεγονός ότι η Ryanair δίνει την ευκαιρία φτηνών πτήσεων στους επιμελείς και ολιγαρκείς ταξιδιώτες (και, μελλοντικά, στους μη πάσχοντες από συχνουρία ή γαστρεντερολογικά προβλήματα!), οπότε νομίζω ότι κάποιοι από τους επικριτές της είναι λίγο άδικοι και υπερβολικοί.


Μέσα στον Ιούνιο πέταξα 4 φορές με Ryanair. Ιδού, λοιπόν, τι έμαθα.


1 // Όταν ψάχνετε εισιτήριο, καλού κακού απενεργοποιήσετε τα cookies του φυλλομετρητή σας ή σερφάρετε σε private mode. Παρόλο που δεν έχει επιβεβαιωθεί, υπάρχει η υποψία ότι η Ryanair «πειράζει» τις τιμές των εισιτηρίων με βάση τα cookies του υπολογιστή σας.


2 // Μην ενθουσιαστείτε αμέσως με τις τιμές που θα δείτε. Υπάρχουν «κρυφές» χρεώσεις που θα ανεβάσουν την τιμή.

π.χ.
Πληρωμή με οποιαδήποτε κάρτα εκτός από χρεωστική Mastercard : 6€ (η πληρωμή γίνεται μόνο με κάρτα)
Πρώτη βαλίτσα // 15 κιλά: 15€-25€ / 20 κιλά: 25€-35€
Δεύτερη βαλίτσα // 15 κιλά: 35€-45€
Αναλυτικά 


3 // Θυμηθείτε ότι πρέπει να κάνετε check-in από το σπίτι και να τυπώσετε το boarding pass. Βεβαιωθείτε ότι τυπώθηκε καθαρά γιατί αλλιώς μπορεί να υποστείτε καψώνι. 

Ξεχάσατε να το κάνετε check in ή χάσατε την εκτύπωση; Θα σας κοστίσει άλλα 20€. Το ίδιο αν δεν μπορέσατε να κάνετε check in λόγω προβλήματος της ιστοσελίδας. Μη δοκιμάσετε να διαμαρτυρηθείτε (βλ. tip #8).


4 // Βεβαιωθείτε ότι η χειραποσκευή σας είναι μία και μοναδική, ζυγίζει λιγότερο απο 10 κιλά και δεν είναι μεγαλύτερη από 55X40X22 εκατοστά. 

Σε κάθε έξοδο, υπάρχει ένα μεταλλικό κλουβί: Αν η χειραποσκευή χωράει (έστω και δύσκολα), έχει καλώς. Αν όχι, θα πληρώσετε 40€ και θα ταξιδέψει μαζί με τις άλλες αποσκευές, όχι μαζί σας στην καμπίνα. Επίσης, οι κυλιόμενες χειραποσκευές σχεδόν πάντα ζυγίζονται. Αν είναι πάνω από 10 κιλά, βλ. παραπάνω.


Κι όταν λέμε μία αποσκευή, εννοούμε μόνο μία. Κρατάτε γυναικεία τσάντα, φωτογραφικό σάκο, σακούλες από το duty free; Φροντίστε να χωράνε μέσα στη χειραποσκευή αλλιώς--ναι, ναι, βλ. παραπάνω.


Μη βασιστείτε στην ανοχή ή κατανόηση των υπαλλήλων. Κατά κανόνα δεν υπάρχει.


Bonus tip /// Αν έχετε συρόμενη βαλιτσούλα με ροδάκια, μην επαναπαυθείτε επειδή ταξιδεύοντας με άλλη εταιρία την είχατε πάρει μαζί σας στην καμπίνα. Η Ryanair προβλέπει μικρότερες διαστάσεις για τις χειραποσκευές σε σχέση με άλλες εταιρίες.


4 // Γενικά, ακολουθήστε σχολαστικά τους κανόνες της εταιρίας. Κάθε λάθος κοστίζει. Γιατί άλλωστε νομίζετε ότι το βασικό ναύλο είναι τόσο φτηνό; Η ζημία της εταιρίας συμψηφίζεται με όλες τις άλλες χρεώσεις.

Επιβάρυνση υπέρβαρης αποσκευής: 20€/κιλό

Δηλαδή αν έχετε «αγοράσει» βαλίτσα 15 κιλών και η βαλίτσα σας τελικά ζυγίζει 20, θα πληρώσετε 100€ επιπλέον. Άουα!

Επίσης, όταν λένε 15 ή 20 ευρώ ανά αποσκευή, το εννοούν κυριολεκτικά. Αν δηλαδή ένα ζευγάρι έχει αγοράσει συνολικά 3 βαλίτσες βάρους 16, 10 και 5 κιλών αντίστοιχα, θα αναγκαστεί να αφαιρέσει κάτι από την υπέρβαρη βαλίτσα και να το βάλει σε μια από τις άλλες, ακόμα κι αν το σύνολο του βάρους υπολείπεται αυτού που έχει αγοράσει. Για αυτό το ενδεχόμενο, προβλέψτε λίγο εξτρά χρόνο στο αεροδρόμιο.

Αν συνηθίζετε τα ταξίδια με αερογραμμές χαμηλού κόστους, απλώς αγοράστε μια ζυγαριά για βαλίτσες. Θα σας σώσει από περιττά έξοδα και εκνευρισμό.

5 // Η προτεραιότητα στην επιβίβαση (priority boarding) αξίζει τα 5€ της γιατί γλιτώνεις ταλαιπωρία και ορθοστασία. Άσε που νιώθεις και λίγο VIP αφήνοντας πίσω σου την πλέμπα. Επίσης, μπαίνεις από τους πρώτους στο αεροπλάνο και μπορείς να επιλέξεις τη θέση που προτιμάς. 

(Άσχετη πληροφορία της ημέρας: Οι πιο ασφαλείς θέσεις σε περίπτωση δυστυχήματος είναι στο πίσω μέρος του αεροσκάφους.)

Ωστόσο, ανάλογα με το αεροδρόμιο, η μεταχείριση μπορεί να μην είναι τόσο σπουδαία. Δηλαδή μπορεί και πάλι να βρεθείς να περιμένεις στο τέλος ενός ζεστού διαδρόμου μαζί με όλη την πλέμπα.


6 // Αν το αεροπλάνο σάς ανοίγει την όρεξη, φροντίστε να προμηθευτείτε το φαγητό και το ποτό σας πριν επιβιβαστείτε. 


Οι επιλογές ποτού και φαγητού της Ryanair απευθύνονται μάλλον στα γούστα βορειοευρωπαίων και δη βρετανών (βλ. τσιπς, γαριδάκια και σούπες στιγμής--ευτυχώς έχει και κάτι σάντουϊτς)ενώ οι τιμές είναι τσουχτερές--τσουχτερότερες από όλες τις άλλες εταιρίες χαμηλού κόστους σύμφωνα με αυτή την έρευνα.

7 // Αν σας αρέσει να πετάτε λεφτά παντού, η πτήση θα σας εκστασιάσει.Το πλήρωμα θα προσπαθήσει να σας πουλήσει όχι μόνο τρόφιμα, ποτά και αρώματα αλλά επίσης άκαπνα τσιγάρα και ιρλανδικό Ξυστό (ενίοτε οδηγώντας σε φαιδρά απρόοπτα).

8 // Μην περιμένετε συγκλονιστική εξυπηρέτηση από το πλήρωμα αέρος ή εδάφους, η φροντίδα και η ικανοποίηση του πελάτη καθώς και μια συνολικά ευχάριστη ταξιδιωτική εμπειρία δεν αποτελεί προτεραιότητα, όπως φαίνεται από περιστατικά σαν κι αυτό.

9 // Μη βασιστείτε στη Ryanair για ανταποκρίσεις. Παρόλο που ισχυρίζεται ότι έχει το μικρότερο ποσοστό καθυστερήσεων και ακυρώσεων, τα στατιστικά δεν λένε πάντα την αλήθεια. 


Εξάλλου, η ίδια η εταιρία επισημαίνει: «Είμαστε αεροπορική εταιρία "point-to-point". Συνεπώς δεν προσφέρουμε ούτε μπορούμε να διευκολύνουμε την ανταπόκριση επιβατών ή των αποσκευών τους σε άλλες πτήσεις, είτε αυτές γίνονται από εμάς είτε από άλλους αερομεταφορείς».  


10 // Αν όλα τα παραπάνω δεν σας προβληματίζουν, γραφείτε στo newsletter της εταιρίας ώστε να ενημερώνεστε αμέσως για τις προσφορές, πριν αρχίσουν οι τιμές να παίρνουν τον ανήφορο.


+1 // Η προσγείωση προσφέρει συγκινήσεις: Μετά από κάμποσο χτύπημα (μα γιατί δεν μπορούν να προσγειώνονται απαλά όπως π.χ. στην Aegean;) ακολουθεί καλωσόρισμα με...σάλπισμα (εφόσον η πτήση δεν είχε καθυστέρηση)!

(Υπομονή ως το 00:28)

Εσείς τι εμπειρία είχατε με τη Ryanair; Άξιζε ή σιχτιρίσατε;